Wszystkie urlopy, które spędzam z rodziną są dla mnie bardzo ważne, ale wielkim sentymentem darzę czas, kiedy spędzałem wakacje z moimi dziećmi. To były bardzo miłe chwile.
Dziś taką przyjemnością, jest czas poświęcany wnukom. I tak było na przykład w zeszłym roku, kiedy byliśmy w Bieszczadach. Cztery razy wchodziłem na Połoninę Wetlińską, raz byłem sam, potem z żoną, następnie z żoną i wnukiem, a czwarta wyprawa to dwójka wnuków i ich kuzyni. Było fajnie, pogoda nam się bardzo udała. To był sierpień, nocowaliśmy wtedy w Polańczyku, skąd organizowaliśmy różne wypady. Było to spotkanie w gronie rodziny, z wnukami w różnym wieku. Dziadek musiał za nimi nadążać, co wcale nie było takie łatwe. Kolejka Bieszczadzka jak zwykle daje niezapomniane wrażenia. Tu już było łatwiej.
Archiwum prywatne
Odpoczywam przy rodzinie. Zdarzało się, że byliśmy z żoną na krótkim wypoczynku zagranicą, ostatnio byliśmy kilka dni na Malcie, ale jednak wolimy czas spędzony w kraju. W górach, szczególnie w Bieszczadach, albo nad jeziorami mazurskimi. W tym roku również wybieramy się do Polańczyka.
Większość wakacji spędzałem w Polsce. Jednak w 2013 r. postanowiłem pojechać do Tunezji. To jak do tej pory najlepsze wakacje mojego życia. Z jednej strony zabytki starej cywilizacji sięgającej 2 tys. lat, a z drugiej strony niesamowity przepych jaki widziałem w porcie jachtowym. Takiego wyposażenia mogliby pozazdrości właściciele willi. No i jeszcze ten niesamowity krajobraz, wręcz księżycowy, gdzie kręcono Gwiezdne Wojny.
fot. iStockphoto.com
W pamięci utkwił mi pierwszy rodzinny wakacyjny wyjazd za granicę (1999 r.), na włoską plażę w miejscowości Bibione. Po drodze zwiedziliśmy Salzburg, piękne, czyste, ukwiecone austriackie miasto.
Pamiętam muzykę Mozarta, którą wszędzie było słychać i przepyszne czekoladki. Drugim etapem była Wenecja z przepiękną architekturą, maskami, kanałami i cenami, które wtedy przyprawiały o ból głowy. Chłonęliśmy obrazy, zapachy i smaki. Do dzisiaj pamiętam smak i artyzm włoskich lodów, cieniutkiej pizzy, makaronów, chleba i oliwy. Ta podróż, nie tylko nas rozwijała (zupełnie inna kuchnia), ale przede wszystkim pokazywała jak wiele straciliśmy mieszkając za żelazną kurtyną.
Spędzanie urlopu poza miejscem zamieszkania zawsze u mnie wywołuje dreszczyk emocji, szczególnie jeśli chodzi o wybór miejsca. Ponieważ lubię poznawać nieznane mi okolice, ale jednocześnie dużo zwiedzać i korzystać z ciepłych, otwartych akwenów wodnych. Połączenie tych upodobań w jedną całość bywa jednak trochę skomplikowane.
Archiwum prywatne
Kocham przebywać w Bieszczadach nad Jeziorem Solińskim. Może i przyciągają mnie tam wspomnienia, kiedy na Chrewcie spotykaliśmy się z grupą przyjaciół i przy ognisku, nocą, snuliśmy opowieści. Woda, dzika na ówczesne czasy przyroda, dobre towarzystwo dawało gwarancję relaksu i wypoczynku. Dziś z rozrzewnieniem wracam do tamtych tras, ale i tego wypoczynku. Podczas urlopu co roku chcę zwiedzać inne kraje, poznawać ich kulturę, ale również leżeć plackiem na plaży. I robię to wraz z grupą przyjaciół polskich i zagranicznych.
Archiwum prywatne
Myślałam, że "południowcy" nie są w stanie mnie niczym zaskoczyć. I tu się myliłam. Będąc na wczasach w Bibione (Włochy), zauroczona plażą spotkałam się ze swoimi przyjaciółmi z regionu Molise. Było wesoło, a ja nuciłam znaną piosenkę Anny German "Wróć do Sorrento". Za dwa dni otrzymałam zaproszenie od przyjaciół z Molise na kolację. Dziwiłam się tylko dlaczego przyjeżdżają po mnie o godz. 9 rano. Ich plan odkryłam dopiero jak przesiadłam się z samochodu na okręt. Kolacja odbyła się we wspaniałym otoczeniu w Sorrento.
Takiej nocy i przygody nie zapomina się nigdy. W pięknej zewnętrznej kawiarence, gdzie nad głową wisiały pomarańcze, granaty, przy wspaniałym posiłku i włoskich melodiach spędziliśmy kilka godzin. Następnego dnia zwiedziliśmy półwysep i pełna wrażeń wróciłam do Bibione.
Nie mam jakiejś jednej podróży, o której mógłbym powiedzieć, że zasługuje na miano życiowej. Mam natomiast sporo mniejszych wycieczek, z których każda w pewnym stopniu była wyjątkowa.
Archiwum prywatne
[Na zdjęciu Greenpoint]
Na pierwszy plan wysuwa się tygodniowy pobyt w Nowym Jorku w lutym 2013 r. Odwiedziłem tam koleżankę, która mieszka na State Island, a pracuje na Manhattanie. Koleżanka poświęciła mi parę dni. Najpierw pokazała, jak się tam poruszać. Potem przez kilka dni towarzyszyłem jej w dojazdach do pracy, a następnie udawałem się w peregrynacje po tej najsłynniejszej części Nowego Jorku.
Archiwum prywatne
[Na zdjęciu Central Park]
Nie mając żadnych zobowiązań, ani ściśle wytyczonego planu, włóczyłem się po mieście z niewielkim przewodnikiem w ręku. Nowy Jork zrobił na mnie niesamowite wrażenie. Widziałem wiele znanych z pocztówek budynków, wjechałem na szczyt Empire State Building, spacerowałem po Central Parku, zaglądnąłem do Muzeum Historii Naturalnej. Widziałem Statuę Wolności, tamtejszy Dworzec Centralny, a także Zatokę Hudsona, Piątą Aleję i wiszącą tam reklamę przemyskiej firmy Inglot.
Archiwum prywatne
[Na zdjęciu Piąta Aleja]
Dzięki temu, że koleżanka pracowała tuż obok World Trade Center (do dziś pod tytułem "Krystyna żyje" zachowałem dramatycznego maila od niej napisanego zaraz po katastrofie), mogliśmy wyjechać na 30 piętro jej byłego biurowca i z tego poziomu zobaczyć prawie już ukończony pierwszy z dwóch odbudowywanych wieżowców oraz spojrzeć na budowę fundamentów drugiego.
Archiwum prywatne
Archiwum prywatne
[Na zdjęciach widok z Empire State Building]
Na koniec pojechaliśmy poza miasto do West Point, znanej uczelni wojskowej. Tam oglądaliśmy pomnik Tadeusza Kościuszki i polskie akcenty w kościele Świętej Trójcy.
Archiwum prywatne
[Na zdjęciu wjazd do West Point]
Archiwum prywatne
[Na zdjęciu fragment pomnika Tadeusza Kościuszki]
Może to śmieszne, ale utkwiło mi w pamięci takie szczególne poczucie wyjątkowości czasu i miejsca, kiedy - trochę umęczony - odszukałem przy pomocy nawigacji najbliższy lokal Starbucksa, zamówiłem kawę i dzięki temu, że tam standardowo jest bezpłatne wi-fi, mogłem się łączyć z bliskimi w Polsce. Ta odczuwana przez mnie wyjątkowość, będzie pewnie bardziej zrozumiała, kiedy powiem, że zawsze marzyłem o podróżach do cywilizowanych miejsc na świecie i przez długie lata było to niemożliwe. Zaś po pierwszej w życiu podróży na Zachód, czyli do Wiednia ok. 1990 r., powiedziałem sobie: nigdy więcej - takie to było przykre z powodów finansowych przeżycie. A w 2013 r. - w celach turystycznych, bez jakiejś szczególnej troski o utrzymanie i koszty, bez liczenia się z czasem - mogłem być w stolicy wolnego świata.
Wakacje marzeń to oczywiście wyjazd na zachodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych. Kalifornia to jest czarodziejskie miejsce, pełne uśmiechniętych i życzliwych ludzi, słońca, cudownego oceanu, gór, kanionów, pustyń.
Archiwum prywatne
Odpoczywając tam, za każdym razem staram się zobaczyć coś innego. W Kalifornii przede wszystkim jest niesamowita przyroda, zamknięta w Parkach Narodowych. Zion, Wielki Kanion, Yosemite Park czy zachwycająca Dolina Śmierci. To miejsca, które budzą niepohamowany zachwyt. Podróżując po Stanach mam wrażenie, że każdy zakątek jest tu wyjątkowy i trudno podejmować decyzję, co zobaczyć, a z czego zrezygnować.
Archiwum prywatne
Trzeba zobaczyć Las Vegas, bo to tutaj znajduje się dziewiętnaście z dwudziestu pięciu największych hoteli na świecie i najpiękniejsze kasyna, gdzie każdy chciałby zostać milionerem. Trzeba też zobaczyć San Diego, bo tutaj stacjonują amerykańskie lotniskowce, trzeba być w San Francisco z Golden Gate i Alcatraz oraz Hollywood z aleją gwiazd, najwspanialszych aktorów świata oraz parki rozrywki z Universal Studio na czele.
Archiwum prywatne
Trzeba również poczuć magię plaż - Manhattan Beach, Venice Beach czy Zuma, bo każda jest inna i każda ma swój klimat, charakter i przeznaczenie.
Jestem pewna, że każdy skrawek kalifornijskiej ziemi zachwyci was niepowtarzalnym urokiem i sprawi, że nie będziecie chcieli wyjeżdżać. Polecam to miejsce na wakacje tym bardziej, że od tego roku lata do Los Angeles polski przewoźnik i możemy tam wyruszyć z lotniska w Jasionce.
Dla mnie takie wyjątkowe wakacje były w 2009 r., prawie dwa tygodnie spędzone z rodziną w Chorwacji. Pojechaliśmy na wczasy do miejscowości Rabac - ośrodka turystycznego na południowo-wschodnim wybrzeżu Istrii, położonego w pięknej zatoczce Labin. Były tam urokliwe plaże, otoczone bujną roślinnością, a wzdłuż morza deptak nadający się do jazdy na rowerze, joggingu lub jazdy na rolkach. Całość uzupełniały miejscowe restauracje, oferujące smaczne dania dla całej rodziny, a także liczne obiekty sportowe. Można było m.in. korzystać z parku wodnego, grać w mini golfa, jeździć konno, nurkować, żeglować oraz ćwiczyć w basenie wodny aerobik.
Archiwum prywatne
[Na zdjęciu Istria]
Oprócz plażowania jeździliśmy też na różne wycieczki, np. do miasteczka Rovinj, które nazywane jest najbardziej romantycznym miastem w Chorwacji i rzeczywiście należy do najpiękniejszych turystycznych ośrodków tego kraju. To miasto pięknych pejzaży oraz architektury weneckiej. Autentycznie - włoski klimat czuć tu na każdym kroku. A kościół pod wezwaniem patronki św. Eufemii góruje nad okolicą, stanowiąc symbol tego miasta.
Rovinj - nazywany często chorwackim Saint Tropez - zachwyca urokliwą starówką, która niemal z każdej strony oblana jest morzem, a wokół starego miasta można spacerować nadmorskimi bulwarami. Znajduje się tu także niewielki port jachtowy i przepiękne plaże.
Niedaleko było też do położonego nad samym morzem miasteczka Pula, słynnego w Chorwacji z powodu najbardziej efektownych zabytków z czasów rzymskich. Niegdyś było to jedno z kilku strategicznych rzymskich miast, położonych nad Adriatykiem, przeżywające okres swojej świetności już na początku naszej ery. Dziś dumą Puli jest zabytkowy amfiteatr - zbudowany prawdopodobnie przez cesarza rzymskiego Wespazjana na 23 tysiące miejsc - trzeci pod względem wielkości na świecie, zaraz po rzymskim Koloseum i francuskim amfiteatrze w mieście Nimes. Co ciekawe, potężny amfiteatr wybudowany z marmuru przetrwał w lepszym stanie niż słynniejsze od niego Koloseum.
Był to nasz pierwszy wakacyjny wyjazd do Chorwacji, bardzo udany i pełen niezapomnianych wrażeń.
Wakacje w 2008 r. to niewątpliwie czas spędzony aktywnie, bez myśli o pracy. Wybrałem klimatyczną trasę dookoła Pirenejów. Zaczęło się zwyczajnie. Bagaż lotniczy spełniający swe wymogi, woda i dobre nastawienie. Lot minął mi szybko i bezboleśnie. Moje stopy dotknęły ulic jednego z najbardziej popularnych miast Hiszpanii, czyli Barcelony. Chwila gdzie rozpocząłem wakacje z zaplanowaną trasą.
Archiwum prywatne
Wracam do klimatu. Kto był doskonale pamięta atmosferę miasta z dziełami Gaudiego, muzeum Picassa, wspaniałymi budowlami Wzgórza Montjuić czy nowoczesnymi rozwiązaniami dzielnicy targowej i dawnej wioski olimpijskiej. Choć pewnie najlepszy klimat można poczuć, po wizycie na miejskiej plaży w wąskich uliczkach Barri Gotic. W tym roku znów wróciłem do Barcelony, w poszukiwaniu "smart" rozwiązań lecz ciągle z sentymentem sięgam pamięcią do tych pierwszych wizyt.
Dla mnie Barcelona to miasto szczególne i magiczne od 1992 r., kiedy odbywały się tam Letnie Igrzyska Olimpijskie. Areny sportowe zostały wówczas fantastycznie wkomponowane w przestrzeń miasta. I również teraz podczas zwiedzania miasta czuć tamten klimat. No właśnie - niepowtarzalny klimat to główna cecha Barcelony. Miasta o jednej z najciekawszych architektur, miasta gdzie jakość życia i jakość miejskich rozwiązań nieodłącznie idą w parze. Na wiele z nich powołuję się czasem w pracach naszego rzeszowskiego samorządu.
Archiwum prywatne
Bordeaux to kolejny przystanek na trasie tournée dookoła Pirenejów. Dwa główne powody, dla których chciałem odwiedzić to urocze miasto, to po pierwsze fakt, że jest uznawane za światową stolicę wina, a po drugie właśnie w 2008 r. bordoskie Stare Miasto zostało wpisane na listę Światowego Dziedzictwa Unesco. Niestety, na zwiedzanie miasta zostało mi i mojej towarzyszce Magdalenie tylko pół dnia, a to zdecydowanie zbyt krótki czas na poznanie w pełni walorów i atmosfery miasta. Niemniej optymistycznie razem ruszyliśmy ochoczo "w miasto". Jest nam o tyle łatwiej, że Magdalena już dwukrotnie była tu przejazdem. Miasto położone nad rzeką Garoną, liczy obecnie ok. 250 tys. mieszkańców. Mimo, że cały zespół aglomeracyjny zamieszkuje ponad milion osób, nie przytłacza lecz sprawia wrażenie przyjemnego, otwartego, przychylnego swym mieszkańcom i gościom. Miasto szczyci się jednym z najbardziej harmonijnych zespołów architektonicznych z XVIII w. Jak wspomniałem, długoletnie starania o odnowienie części historycznej miasta zostały docenione poprzez wpisanie kompleksu na listę UNESCO.
Archiwum prywatne
Saint Emilion to nazwa kojarząca się miłośnikom trunku Bachusa z jedną z najsłynniejszych apelacji win z regionu Bordeaux. Dla nas, winiarskich "bordo-maniaków" to wizyta w przysłowiowej Mekce. To również nazwa urokliwego, średniowiecznego miasteczka, stolicy tego subregionu winiarskiego, które wraz z otaczającym je krajobrazem setek hektarów winnic, wpisane zostało w 1999 r. na listę UNESCO. Historycy miejscy pierwsze zapiski o osadzie datują na VIII w., kiedy - jak mówią legendy - przybył tu mnich Emilion, który wykutą w zboczach wapiennego wzgórza pieczarę obrał za swoją pustelnię. Z IX wieku pochodzą pierwsze budowle romańskie i gotyckie. Do dziś zachowały się spore fragmenty średniowiecznych zabudowań. Miasteczko - położone na dwóch wapiennych wzgórzach otoczone dolinami wypełnionymi winnicami wraz ze wspomnianą, pamiętającą średniowiecze zabudową, poprzecinaną urokliwymi uliczkami - tworzy niepowtarzalny klimat.
Arcachon. Dune du Pilat. Ten dzień poświęcamy na wizytę na wybrzeżu atlantyckim. Kierujemy się w stronę Bassin D'arcachon, malowniczej zatoki nieopodal Bordeaux. Arcachon choć założone przez Napoleona III zaledwie 150 lat temu, cieszy się sławą jednego z najlepszych nadatlantyckich kurortów, ośrodka balneologii. Przyciąga rzesze turystów, bogatych Francuzów budujących w okolicy domy letniskowe, a także surferów ceniących podmuchy nadmorskiego wiatru i wysokie fale.
Jednak rejon znany jest przede wszystkim jako zagłębie ostrygowe i właśnie ten fakt, jest głównym magnesem, który nas tu przyciągnął. A że okolice oferują także piękne pejzaże, tym bardziej chętnie tu zaglądamy, zaczynając od wspinaczki po wspaniałych piaskowych wydmach. W tym Dune du Pilat, największa wydma Europy.
Kolejny dzień naszej wyprawy zaplanowaliśmy w Dolinie Dordogne, jednej z najbardziej malowniczych rzek Francji, wijącej się od Masywu Centralnego po bordoską Żyrondę, poprzez zielone doliny i wapienne wzgórza.
Warto podkreślić, że w ogóle we Francji podróżowanie i zwiedzanie własnego kraju, jest bardzo popularne. Tereny te, z racji historycznych powiązań, odwiedzają równie chętnie turyści brytyjscy. Odwiedzają i zakochują się szybko w urokliwych zakątkach tej malowniczej krainy, coraz chętniej kupując tu domy. Na co z kolei po cichu narzekają sami Francuzi. Bądź co bądź właśnie m.in. o francuską Akwitanię toczyła się kiedyś tzw. wojna stuletnia między Francją i Anglią. Na ziemi tej toczyły się również krwawe wojny religijne między katolikami i protestantami. Stąd najbardziej charakterystycznymi pozostałościami i symbolami niespokojnych czasów są dziś tzw. bastides, czyli warowne miasteczka, położone zazwyczaj na szczytach trudno dostępnych wzgórz. Jest ich tu co najmniej kilkadziesiąt, a między nimi wiedzie popularny szlak turystyczny.
Po takich wakacjach, ze stuprocentowym przekonaniem podpisuję się pod hasłem "Podróże kształcą". Dla mnie to dobry sposób na to, by nie pokryła mnie rdza, by się zadziwić, poznać nowych ludzi, zgłębić tajemnice różnych kultur i mieć wspaniałe wspomnienia.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze