Kiedyś w miejscowości Nieborów, nieopodal Borku Starego znajdowały się źródła mineralne i mały ośrodek leczniczo-wypoczynkowy. Kuracjusze ośrodka często zażywali w nieborowskich wodach kąpieli. Zakładu wodoleczniczego już dawno nie ma, a i trudno znaleźć kogoś, kto o nim pamięta.
Na zdjęciach widok na Stary Borek i zakład Rzeszowianki
Fot. Rzeszowianka
Na zdj. studnia, źródło Rzeszowianki
Borek Stary znajduje się kilkanaście kilometrów dalej od Nieborowa. Tam również swego czasu odkryto źródło wody mineralnej. Trzeba było najpierw przekopać 8 tys. metrów sześciennych, żeby podrównać teren, bo źródło wody mineralnej znajdowało się w dolinie.
Rzeszowskie Zakłady Przemysłu Owocowo-Warzywnego (późniejsza Alima, obecnie Nestle) zbudowały w tym miejscu fabrykę, która stoi po dziś dzień.
Na zdj. tak obecnie wygląda studnia
Na zdjęciu: magazyn i zbiornik na dwutlenek węgla
Fabryka zaczęła pompować mineralną w 1977 roku pod nazwą Rzeszowianka. A, że w sklepach coraz trudniej było wówczas o Wysowiankę i Kryniczankę, czyli wody zza granic województwa, Rzeszowianka stała się naszą regionalną mineralną.
Fot. Rzeszowianka
Na zdj. hala produkcyjna
- Jak byłem jeszcze w podstawówce, ktoś puścił plotkę, że na skupie złomu płacą niezłą kasę. Z kolegami znaliśmy wówczas takie miejsce, gdzie tego złomu było mnóstwo, postanowiliśmy więc zabrać stamtąd największy znaleziony przez nas przedmiot. Był to metalowy kloc, za który - jak obliczyliśmy - dostalibyśmy dużo pieniędzy. Postanowiliśmy zatargać ten kloc na skup. Droga trwała w nieskończoność, bo był tak ciężki, że trzeba było co trzy minuty robić postój. Oczywiście po drodze wymienialiśmy rzeczy, jakie za zarobione pieniądze sobie kupimy. I kiedy szczęśliwi dotarliśmy do celu, pracująca w skupie pani pomogła nam wtarabanić ten kloc na wagę. Popatrzyła na wskaźnik, wyjęła z kieszeni jakieś drobniaki i bez słowa nam je podała. Z tego całego zaskoczenia, nawet nie zdążyło się nam zrobić przykro. Kasy było akurat tyle, że starczyło tylko na Rzeszowiankę, którą zresztą się podzieliliśmy - śmieje się 32-letni Artur.
Fot. Rzeszowianka
Na zdj. hala produkcyjna
Etykieta na butelce dopiero od niedawna ma inną formę. Zmieniła się jej kolorystyka i czcionka. Podkoloryzowaniu uległa również dziewczyna, która wylewa z dzbanka wodę. Jednak nadal pozostaje panną, o czym świadczy strój w jaki jest ubrana. Strój rzeszowianki, to przede wszystkim biała koszula, na którą zakłada się czarny, sznurowany gorset. Spódnica koniecznie ma być za kolano, ozdobiona tasiemkami i przepasana fartuchem. Na szyi czerwone korale. Mężatki powinny nosić na głowie chusty, panny zaś wianek.
Dziewczyna z etykiety zawsze nosi wianek.
- Od niedawna eksperymentujemy z etykietą. Zmienił się kształt butelki i czcionka, a dziewczyna z dzbankiem umieszczona jest teraz nad napisem. Wciąż jednak zastanawiamy się, jak mogłaby wyglądać współczesna Rzeszowianka? Chcielibyśmy z produktem trafić do młodzieży, nie tylko do osób, które pamiętają wodę - mówi dyrektor Zakładu Rzeszowianki.
Zobacz, jak zmieniały się etykiety:
Fot. Rzeszowianka
Fot. Rzeszowianka
Fot. Rzeszowianka
- Pamiętam, jak w pewnym momencie poszła plotka, że woda pompowana jest ze źródła, które znajduje się na cmentarzu - opowiada Zbigniew, mieszkaniec podrzeszowskiej miejscowości.
- Ta plotka dotarła nawet do Sandomierza, gdzie kilkanaście lat temu istniała jeszcze huta. Pamiętam, jak zarząd huty, który zawsze zamawiał u nas mnóstwo wody, specjalnie przyjechał do Borku Starego na wycieczkę. Chcieli sprawdzić, czy plotka się potwierdzi - opowiada kierownik produkcji w zakładzie Rzeszowianki.
I dodaje: - To prawda w Borku Starym znajduje się cmentarz, ale jest on w zupełnie innym miejscu niż zakład.
Jedna z pracownic zakładu, tak wspomina Rzeszowiankę: - Na początku pracowałam przy produkowanych tam alkoholach tj.: wiśnia w likierze czy brzoskwinia w likierze. Potem już przy wodach smakowych. Obecnie zajmuję się kontrolą i badaniami laboratoryjnymi wody. Ja z kolei wspominam, jak niegdyś przed magazynem ustawiały się takie kolejki, że ludzie stali aż na łące. Taki był wtedy zbyt.
- Kiedy pojawiła się Rzeszowianka w dużych butelkach - to było prawie, jak powiew wielkiego świata. A przyzwyczajeni do jej picia, pamiętam jak mój ojciec jeszcze długo, długo później wszystkie wody mineralne nazywał Rzeszowianką - śmieje się 45-letnia pani Renata.
Zakład w latach 1990-2010 miał kilku prywatnych właścicieli, ale woda była zawsze produkowana pod nazwą Rzeszowianka. Obecnie właścicielem Zakładu jest Spółka Źródlanka.
- To woda z ekologicznych terenów Podkarpacia. Jest krystalicznie czysta, bo wydobywana z głębokiego odwiertu w Borku Starym. Regularnie poddawana jest badaniom laboratoryjnym - zapewnia dyrektor Zakładu.
- W naszej ofercie dostępna jest woda gazowana, niegazowana oraz napoje o smaku: ananasa, kiwi, poziomki, gruszki czy pomarańczy - dodaje.
Fot. Rzeszowianka
Dzisiaj półki uginają się od wód mineralnych. Jest ich tyle, że czasami trudno wybrać. Wśród nich na pewno znajdziesz Rzeszowiankę. Co ma w sobie, czego inne nie mają? Na pewno rzeszowską duszę :)
- To woda mineralna z grupy średniozmineralizowanej. Zawiera korzystną ilość zawartego w niej magnezu i wapnia. Polecana jest zarówno dzieciom, jak i dorosłym - podkreśla dyrektor.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze