Świat nie funkcjonuje tak, jak powinien. Światem zawładnęły moce zła. Jest przepełniony kłamstwem, fałszem i obłudą. Zbezczeszczono wszelkie cnoty, a wiarę utracono. Główny bohater, nastoletni Wieniamin, uważa, że wie wszystko o moralności. Wie, co jest dobre, a co złe; wie, jak powinno się przestrzegać zasad i przed kim należy je chronić. Zachowanie Wieniamina wystawia jego otoczenie na poważną próbę. Jasnooki młodzieniec, dotychczas onieśmielony nawet w kontaktach z rówieśniczkami, w mgnieniu oka zmienia się we współczesnego Tartuffe'a, zdolnego zmusić tłum do nazywania czarnego białym. Jedyną osobą która usiłuje uratować głównego bohatera, jest nauczycielka biologii, Jelena Lwowna. W rezultacie to ona sama, jak każdy przyzwoity człowiek rzucający wyzwanie fanatyzmowi, będzie potrzebować pomocy.
Nora (Marie Leuenberger) jest młodą gospodynią domową. Żyje wraz z mężem (Maximilian Simonischek) i dwoma synami w spokojnej, szwajcarskiej wiosce. Tutaj nie docierają echa przemian społecznych, jakie można zaobserwować w Szwajcarii, w latach sześćdziesiątych. Spokój jej rodziny, jak i lokalnej społeczności, może jednak zostać zachwiany, kiedy Nora zaczyna walczyć o przyznanie praw wyborczych szwajcarskim kobietom.
Niewielkie niemieckie miasto, lata 20., tuż po wojnie. Młoda Niemka, Anna, odwiedza miejsce spoczynku poległego na froncie narzeczonego. Ku swemu zdumieniu, dziewczyna spotyka nad grobem Frantza tajemniczego mężczyznę obcego pochodzenia. Mężczyzna, Adrien, okazuje się przybyszem z Francji. Przedstawia się jako przyjaciel zmarłego. Z biegiem czasu między Francuzem a Niemką zaczyna się rodzić osobliwa więź. Tylko czy Adrien rzeczywiście jest tym, za kogo się podaje?
Do lokalnego liceum przybywa nauczyciel wf-u, Krzysztof Janota (Krzysztof Zaleski). Niespełniony sportowiec z ogromnym entuzjazmem angażuje się w przygotowanie zespołu piłki ręcznej do uczestnictwa w międzyszkolnej spartakiadzie. Janota zmusza uczniów do tytanicznego wysiłku, zaburza przebieg innych zajęć w szkole, wprowadza totalitarne reguły, nie liczy się z opiniami opozycjonistów dążąc do wytyczonego celu. Zyskuje całkowitą przychylność dyrektora liceum, jednak nie wszystkim podobają się jego bezwzględne metody pracy. Nauczyciel historii, Zbyszek Ejmont (Jerzy Stuhr) nie zamierza pogodzić się z dyktaturą kultury fizycznej w kształceniu młodzieży.
W 1991 roku nikomu wówczas nieznany Michel Houellebecq opublikował esej "Rester vivant" (ang. "To Stay Alive"). Był wówczas pogrążonym w depresji rozwodnikiem, administratorem sieci komputerowej, próbującym swoich sił w poezji. Zapewne nie śniło mu się, że za parę lat zostanie jedną z największych gwiazd światowej literatury, niemalże prorokiem pokolenia singli, dla jednych wieszczem moralnego upadku Zachodu, dla innych ostatnim sprawiedliwym, walczącym o jego przyszłość - pisarzem, do którego przyznaje się zarówno lewica jak i prawica, a każda z zupełnie innych powodów. Esej, będący błyskotliwym zbiorem porad skierowanych do "tych, którzy zaraz mają się poddać" jest pochwałą twórczej wolności, która nieuchronnie prowadzi do cierpienia i samotności, będących ceną za bezkompromisową realizację własnego "ja". Czuć tu wszystkie obsesje przyszłego wielkiego pisarza: depresję, uwolnienie poprzez sztukę, gorzką refleksję nad światem, pochwałę bezkompromisowości i indywidualizmu, oskarżenie matki o nieczułość wobec dziecka. Skromnym objętościowo tekstem zafascynował się sam Iggy Pop, który w rozterkach pisarza znad Sekwany rozpoznał ból towarzyszący mu przez wiele lat na scenie. Gwiazdor jest przewodnikiem po całym filmie - w zaciszu swojego ogrodu w Miami rozsmakowuje się w soczystych fragmentach houellebecqowskiej frazy. Fanem francuskiego pisarza stał się już kilka lat wcześniej, gdy za namową Lieshouta napisał kawałki do jego wcześniejszego filmu, dokumentującego powstanie "Możliwości wyspy". To wtedy nastąpiło pierwsze spotkanie rockmana i pisarza, które zaowocowało prawdziwą męską przyjaźnią. "Przeżyć: metoda Houellebecqa" rejestruje odwiedziny Iggyego w domu Michela. Choć nie jest to do końca Michel, i nie jest to do końca jego dom. Scena tej wizyty jest jak żywcem wyjęta ze stron powieści Houellebecqa. Inni bohaterowie to ludzie, którymi inspirował się Houellebecq: cierpiąca na syndrom maniakalno-depresyjny i schizofrenię poetka, pracująca jako recepcjonistka, schizofrenik - pisarz i malarz z chorobą dwubiegunową. Ich dzieła rozmawiają ze sobą tworząc ulotny kolaż, wzbogacony przesłaniem późniejszego autora "Cząstek elementarnych". Obraz całości jest niejednoznaczny, poetycki, dający niezafałszowany wgląd w nieuchronne związki choroby psychicznej i artystycznej twórczości. Reżyser, choć opowiada o szaleństwie, od którego nie ma ucieczki, nie odmalował filmu w czarnych barwach. Sam określał go jako "feel-good movie about suffering", dbając umiejętnie o rozłożenie akcentów komicznych i tragicznych. Są tacy, którzy podejrzewają Houellebecqa o zaplanowaną na lata blagę - po niektórych scenach ich szeregi będą zapewne liczniejsze.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze