Pochodząca ze Sri Lanki Mathangi "Maya" Arulpragasam, znana szerzej pod pseudonimem M.I.A., to wokalistka, kompozytorka i producentka, która łączy w swojej twórczości wiele różnych gatunków, w tym hip-hop, ragga, dancehall i electro. Bezkompromisowa, szczera i dosadna, zbudowała waleczny i buntowniczy wizerunek sceniczny, stojąc często w opozycji do polityki zachodniego świata, wyrażając niepopularne opinie i wątpliwości na temat jej mechanizmów.
Z powodu zagrożenia wojną, dziewięcioletnia Maya wraz z matką i rodzeństwem uciekła ze Sri Lanki do Londynu, aby tam rozpocząć nowe życie. Film, oparty na materiałach archiwalnych jej autorstwa jest intymnym portretem tej nietuzinkowej artystki, która nieustannie łamie konwencje. Obserwujemy jej zawodową i prywatną drogę od doświadczenia wojny domowej na Sri Lance, poprzez migrację, aż po karierę popularnej gwiazdy. Początkowo planowała robić filmy dokumentalne i dlatego jako studentka wróciła na Sri Lankę, aby sfilmować członków swojej rodziny.
Podróż i doświadczenie reżimu wojskowego Sri Lanki ukształtowały jej artystyczne i polityczne postawy. Zaczęła tworzyć muzykę, która była zderzeniem kulturowej estetyki street artu, hip-hopu i mieszkających w Londynie migrantów.
Mieszkańcy włoskiego miasteczka wiedzą, że Marcello, miejscowy psi fryzjer nie skrzywdziłby nawet muchy. Niepozorny, ale lubiany przez wszystkich dzieli swój czas między pracę, wychowywanie córki i okazjonalny handel. Z powodzeniem unika kłopotów, przynajmniej dopóki nie pojawia się Simone - trzęsący całą okolicą osiłek. Kiedy po raz kolejny bezwzględnie wykorzysta naiwność Marcella, psi fryzjer będzie musiał się odgryźć.
Trwająca ponad 10 minut owacja na stojąco po premierowym pokazie i znakomite recenzje krytyków z całego świata - Dogman przez wielu okrzyknięty został najlepszym filmem festiwalu w Cannes.
"Sukces na każdym poziomie. Imponujący reżyserski wyczyn" - ogłosił Lee Marshall na łamach "Screen International". "Obezwładniające doświadczenie filmowe" - podkreślała Deborah Young w "The Hollywood Reporter." Peter Bradshaw z dziennika "The Guardian" przyznał filmowi maksymalną liczbę gwiazdek, doceniając zarówno jego komiczną stronę, jak i "ekstremalnie mocne ugryzienie", a Tadeusz Sobolewski pisał na łamach Gazety Wyborczej, że to "film, który zostawia widza w bezradnym podziwie".
Choć punktem wyjścia dla historii opowiedzianej w Dogmanie były autentyczne wydarzenia, jakie rozegrały się ponad trzy dekady temu na przedmieściach Rzymu, to Garrone stworzył na tej podstawie odrębną historię.
Filmowy bohater to przede wszystkim ojciec rodziny, który nie widzi świata poza swoją córką, człowiek spokojny, czuły, kochający zwierzęta. Jak podkreśla reżyser: "Chciałem dodać tej historii humanizmu. Dogman to nie tyle film o zemście, nawet jeśli zemsta (ale lepiej byłoby nazwać to odkupieniem) gra w nim ważną rolę - podobnie jak nie jest tylko wariacją na temat odwiecznego tematu walki pomiędzy słabymi a silnymi. Jest to natomiast film, który za pośrednictwem "ekstremalnej" historii stawia nas wobec czegoś, co dotyczy nas wszystkich. Wobec konsekwencji wyborów, które codziennie podejmujemy, aby przetrwać; wszystkich "tak", które mówimy i które nie pozwalają nam już powiedzieć "nie"; różnicy między tym, kim jesteśmy, a tym, za kogo się uważamy. W tym głębokim pytaniu o utratę niewinności człowieka, uważam, że jest to film uniwersalny, etyczny, ale nie moralistyczny. Z tego powodu bardzo zależy mi na podkreśleniu dystansu, jaki zachowuję od prawdziwych wydarzeń, którymi film jest tylko luźno inspirowany. Wszystko, począwszy od miejsc, postaci, ich psychologii, zostało zmienione".
Irene wraz z mężem i czwórką dzieci mieszka w małym miasteczku na obrzeżach Rio de Janeiro. Jej najstarszy syn Fernando jest utalentowanym graczem w piłkę ręczną. Pewnego dnia chłopak zostaje zaproszony do profesjonalnej drużyny w Niemczech. Rodzina musi podjąć szybką decyzję o wyjeździe, od którego zależy jego dalsza kariera.
Zaskoczona obrotem spraw Irene, stara się poradzić sobie z wizją nagłego rozstania z synem, pokonać własny niepokój i odkryć w sobie nowe siły, by przyzwyczaić się do życia bez ukochanego dziecka.
Siergiej Łoźnica ("Łagodna", "We mgle", "Szczęście ty moje") w najnowszym filmie "Donbas" w hipnotycznym, pełnym groteski stylu, zabiera nas w podróż przez kolejne kręgi piekła wojny hybrydowej we wschodniej Ukrainie.
Film został nagrodzony w Cannes za najlepszą reżyserię w sekcji Un Certain Regard.
Noworosja - państwo-widmo, rządzone przez watażków, istniejące tylko dzięki wsparciu mitycznej matki - Rosji. Tu propaganda uchodzi za prawdę, wojna za pokój, a nienawiść deklarowana jest jako miłość. Łoźnica zrobił film na wskroś nowoczesny. Odwołuje się do tego, jak dziś postrzegamy świat - często pokawałkowany na dziesiątki filmików, które scrollujemy z rosnącą obojętnością.
Wyreżyserowany przez laureata Oscara - Kevina Macdonalda ("Ostatni król Szkocji", "Czekając na Joe") i wyprodukowany przez dwukrotnego zdobywcę Nagrody Akademii - Simona Chinna ("Sugar Man", "Człowiek na linie") poruszający dokument poświęcony pamięci legendy muzyki pop i R&B - Whitney Houston. "Chwytający za serce" (The Guardian), a przy tym intymny i porażająco szczery filmowy portret, dający wyjątkowe spojrzenie na życie, zawrotną karierę oraz powolny upadek, obdarzonej niespotykanym wręcz talentem gwiazdy. Wypełniony wspomnieniami najbliższych artystki, niepublikowanymi wcześniej filmami oraz muzyką, która już dziś uzyskała status nieśmiertelności.
Z imponującą liczbą ponad 200 milionów albumów sprzedanych na całym świecie, ze statusem pierwszej kobiety-artystki, która zadebiutowała na szczycie listy Billboard 200 i jedynej w historii, której siedem kolejnych singli pojawiło się na pierwszym miejscu zestawienia Billboard Hot 100, Whitney Houston była głosem swojego pokolenia. Artystką, która z piosenkarki gospel miała stać się królową światowej sceny. To ona zainspirowała całe pokolenie wokalistek z Mariah Carey i Beyoncé na czele. To jej brawurowe wykonanie amerykańskiego hymnu w trakcie Super Bowl w 1991 roku przetarło ścieżki niedostępne wcześniej dla czarnoskórych muzyków. W tle do tych wiekopomnych wydarzeń pisała się jednak inna historia. Porażająca opowieść o uzależnieniu i samozniszczeniu, wypełniająca kolumny tabloidowych gazet i czasopism. Historia kobiety, która na scenie miała głos anioła, ale poza nią przegrywała walkę z własnymi demonami.
"Whitney" to jedyna tego typu produkcja, która otrzymała pełną zgodę i poparcie rodziny oraz spadkobierców wokalistki. W filmie zostaną wykorzystane niepublikowane wcześniej ujęcia, rzadko lub nigdy nie pokazywane materiały filmowe, a także nagrania koncertowe wykonane przez samą Whitney Houston w różnych okresach jej kariery. Widzowie usłyszą wersje oryginalne oraz acapella największych przebojów Whitney Houston. Wszystko to wsparte bogatymi materiałami ze zbiorów najbliższej rodziny i przyjaciół Whitney, dokumentującymi jej burzliwe, prywatne życie.
Materiał promocyjny
Materiał promocyjny
Dzisiejsza gazeta (e-wydanie)
Wszystkie komentarze