Opóźnienia i mało autobusów, czyli historia skarg pasażerów na MPK cz. 2

Dziś przestawiamy kolejną część historii o MPK przygotowaną na podstawie książki Piotra Gila "Historia komunikacji miejskiej w Rzeszowie", który przez kilkadziesiąt lat był kierowcą autobusu. W tekście zostaną też wykorzystane fragmenty o MPK opublikowane na łamach gazety "Nowiny Rzeszowskie", które również zostały zebrane przez autora książki. Pierwsza część naszego cyklu TUTAJ

"Rzeszów od dawna stanowił główne centrum handlowe dla mieszkańców okolicznych miejscowości. Podstawowym środkiem transportu towarów i ludzi były w tamtych czasach zaprzęgi konne. Jednak spora część handlarzy i kupców szła do miasta piechotą, dźwigając towary na własnych plecach lub, co niektórzy jak podają to kroniki, dojeżdżali do Rzeszowa koleją (Rzeszów otrzymał pierwsze połączenie kolejowe w 1858 r.). W dni targowe ulice miasta zapełnione były furmankami jadącymi na targowisko. Kto miał choć trochę wolnego miejsca na wozie zabierał po drodze piechurów. Oczywista sprawą jest, że podróże nie odbywały się tylko w celach handlowych. Były to także dojazdy do instytucji i urzędów w mieście, do pracy, szkół, jak również w celach towarzyskich. Jaki by nie był powód odwiedzin naszego miasta, to migracja ludzi była, jak na tamte czasy, dość spora".

Nowiny Rzeszowskie

Skarga umieszczona w gazecie z 2 grudnia 1949 r.

"Komunikacja autobusowa rozwijała się jedynie w ramach połączeń dalekobieżnych. Pierwsze połączenie autobusowe uruchomione zostało w 1925 r. do Kolbuszowej; w 1939 r. Rzeszów miał połączenia z Błażową, Czudcem, Głogowem Młp. i Tarnowem. Regularne przewozy do miast i miasteczek naszego regionu prowadzili prywatni przewoźnicy. Stacja rzeszowskiej komunikacji autobusowej zlokalizowana była na Nowym Rynku (obecny Plac Wolności), skąd prywatne autobusy odjeżdżały w wymienionych kierunkach, nawet dwa razy dziennie".

Na zdjęciu Ryszard Ryczko.

"Dopiero w 1928 r. ówczesne władze Rzeszowa podjęły próbę utworzenia w naszym mieście pierwszej zbiorowej komunikacji autobusowej, służącej do przewożenia pasażerów z dwóch przeciwległych stron Rzeszowa - Wygnaniec i Pobitno. Pierwszy autobus miejski określano potocznie "tramwajem autobusowym". Dziennikarz działu Kronika gazety "Ziemia Rzeszowska" w wydaniu z dnia 26.10.1928 r. opisywał to wydarzenia następująco:

"Przedsiębiorstwo autobusowe RAR rozpoczęło od czwartku 25 bm. normalny ruch autobusowy na przestrzeni Wygnaniec - Dworzec - Nowe Miasto - Pobitno na razie jednym wozem, w przyszłości większą ilością. Cena jazdy w jedną stronę wynosi 25 groszy, a dla młodzieży szkolnej tylko 10 groszy. Nowość ta, tak pożyteczna i dogodna dla mieszkańców jest witana z uznaniem".

"Dla porównania ceny biletów komunikacji międzymiastowej, zatwierdzone Uchwałą Rady Miasta Rzeszowa, wynosiły m.in.: do Łańcuta - 1,60 zł, do Przeworska - 3,00 zł, a do Dynowa - 6,00 zł. Na ówczesne czasy podróż autobusem była sporym wydatkiem i tylko nieliczni mogli korzystać z takiej formy transportu".

Linia jednak dosyć szybko została zlikwidowana. W "Ziemi Rzeszowskiej" z dnia 9.11.1928 r. za powód likwidacji podano: "Ruch autobusowy po ulicach miasta dotychczasowym starym wozem został wstrzymany chwilowo, gdyż już w dniach najbliższych nadejdą nowe na ten cel specjalnie zamówione wozy autobusowe".

O utworzenie komunikacji miejskiej apelowano m.in.  na łamach gazety "Zew Rzeszowa" w dniu 10.01.1938 r.:

"W związku z wydatnym zwiększeniem się ruchu ulicznego w Rzeszowie oraz przyśpieszonym tętnem życia gospodarczego, zachodzi konieczność zaprowadzenia w mieście stałej komunikacji autobusowej. W sprawie tej zwracały się już do prezydenta miasta niektóre towarzystwa autobusowe. Na razie kwestia ta jest jeszcze nieaktualna i przedwczesna; niewątpliwie jednak w niedalekiej przyszłości, gdy budujące się w Rzeszowie i najbliższej okolicy zakłady przemysłowe przejdą do fazy produkcyjnej i zatrudnią robotników, mieszkających w znacznej odległości od miejsc pracy, sprawa dojrzeje do realizacji".

Tuż po zakończeniu działań wojennych w Rzeszowie jeździło tylko 15 dorożek konnych, co zdecydowanie nie zaspokajało potrzeb ludności.

Archiwum MPK

Na zdj. autobus Polski Fiat 621R, który rozpoczął powojenną historię komunikacji miejskiej w Rzeszowie. Zdjęcie zostało wykonane w pomieszczeniu garażowym Miejskiej Zawodowej Straży Pożarnej przy ul. Mickiewicza 10, gdzie mieściła się także pierwsza siedziba przedsiębiorstwa MKS.

"W dniu 2 marca 1948 r. o godzinie 9 w rzeszowskim Ratuszu odbyło się nadzwyczajne posiedzenie Miejskiej Rady Narodowej, na którym w punkcie czwartym przyjętego porządku obrad, rozpatrzono wniosek Zarządu Miejskiego o utworzeniu nowego przedsiębiorstwa miejskiego pod nazwą Miejska Komunikacja Samochodowa".

"Po wielu staraniach udało się zakupić pierwszy autobus. Nabyto go od byłego przedsiębiorcy przewozowego Józefa Lewickiego. Był to przedwojenny autobus marki Polski Fiat 621R, już mocno wyeksploatowany".

Archiwum K. Siewierski

Na zdj. konduktor Stefan Gałuszka w autobusie San H-25

"Pierwsza planowana trasa tego autobusu wyznaczona była na odcinku od Placu Farnego do cmentarza na Pobitnem. Chcąc zapewnić szerszy dostęp do komunikacji, zdecydowano się jednak na wydłużenie pierwszej linii także przez u. 3 Maja i Świerczewskiego (obecnie Zamkowa) do ul. Dąbrowskiego - PZL - bloki".

"Początkowo nie było wyznaczonych przystanków, a wsiadanie odbywało się przez zatrzymane autobusu za pomocą machnięcia ręką. Na linii wraz z obsługą jeździł kierownik MKS, który opracowywał szczegółowy rozkład jazdy i ustalał miejsca na przystanki. Pierwszy dzień jazdy wywołał bardzo wielki entuzjazm wśród mieszkańców miasta".

"W 1948 r. w Rzeszowie uruchomiono dwie kolejne linie komunikacyjne - Staroniwa - Staromieście i Dworzec PKP - Obrońców Stalingradu".

"W ogólnej ocenie pasażerów dawała powód do zadowolenia, jak również... i narzekań. Podczas rady obrad MRN radni wielokrotnie podnosili problem przepełnienia w autobusach MKS i trudnościach dojazdu pracowników WSK PZL do pracy. Ówczesna władza tłumaczyła ten fakt tym, że z autobusów MKS korzystał cały świat robotniczy Rzeszowa".

Ogółem w 1949 r. autobusy MKS przewiozły 213 595 pasażerów, przy 28 500 mieszkańcach miasta.

"Dla ułatwienia pasażerom możliwości zakupów biletów miesięcznych, z początkiem 1956 r. uruchomiono dodatkowo sprzedaż w kasach Przedsiębiorstwa Podróży Turystyki ORBIS. Pasażerowie starali się wymusić na dyrekcji MKS, aby osoby korzystające z biletów miesięcznych byli były traktowane priorytetowo przez obsługę autobusów i zabierane z przystanków w pierwszej kolejności. W rzeczywistości jednak bywało z tym różnie".

Fragm. gazety Nowiny Rzeszowskie z 6 sierpnia 1954 r.

"Mimo wielu starań dyrekcji MKS, stan komunikacji autobusowej w mieście nadal był niezadowalający. Ciągłe narzekania pasażerów dotyczyły wielu nieprawidłowości w jej funkcjonowaniu. W bardzo dużej części skargi te były skierowane bezpośrednio na pracowników obsługi autobusów, konduktorów i kierowców, na nienależyte wykonywanie przez nich swoich obowiązków. Rzeszowska prasa niejednokrotnie publikowała skargi pojedynczych pasażerów dotyczące wulgarnego zachowania się pracowników".

"W innych krytycznych uwagach pasażerowie skarżyli się na nagminnie spóźniające się autobusy, nieprzestrzeganie umieszczonych na słupkach rozkładów jazdy oraz nie zatrzymywanie się na wszystkich wyznaczonych przystankach i pozostawianie na nich oczekujących pasażerów".

"Ponadto szereg uwag dotyczyło czystości w autobusach i stanu technicznego całego taboru MKS. Część zgłaszanych problemów usuwano od ręki. Przykładowo na trasach komunikacyjnych przystąpiono do kontroli punktualności kursowania autobusów, a niezdyscyplinowanych pracowników karano".

Nowiny Rzeszowskie - 6 i 7 listopada 1954 r.

"Swoje uwagi zgłaszały też załogi autobusów, które narzekały na pewną część pasażerów zachowujących się nieodpowiednio podczas podróży. Zdarzało się, że niektórzy z nich urządzali w autobusach awantury i burdy podczas jazdy, zachowywali się nieodpowiednio wobec personelu MKS, używając przy tym wulgarnych słów. Także, mimo obsługi konduktorskiej w każdym autobusie, trafiały się osoby chcące podróżować na gapę. Konduktorzy i kierowcy mieli żal do podróżujących, że nie reagują na skandaliczne zachowania niektórych współpasażerów, dając w ten sposób społeczne przyzwolenie na takie zachowanie. Zdarzały się także przykre incydenty pobicia obsługi konduktorskiej przez pasażera".

"Posiadany tabor MKS nie był jednak przystosowany do prowadzenia przewozów w ramach komunikacji miejskiej. Jego ilość ciągle była niewystarczająca w stosunku do potrzeb pasażerów o czym świadczy fakt, że w godzinach szczytu trudno było zabrać z przystanku wszystkie oczekujące tam osoby. Z końcem 1956 r. zakład MKS posiadał tylko 13 autobusów, podczas gdy do pełnej obsługi miasta potrzebne było minimum 26 pojazdów".

Wprawdzie w 1956 r. MKS przewiózł 3 530 000 pasażerów, to jednak ten rok zamknął stratą w kwocie 738 000 zł. Wpływy ze sprzedaży biletów wynosiły 2 154 000 zł, zaś koszt przewozu jednego pasażera był wyższy średnio o 21 groszy, aniżeli cena biletu normalnego.

Stan taboru na koniec 1957 r. wynosił 22 pojazdy, z czego średnio w ruchu znajdowało się tylko 17.

Powstała nowatorska, jak na tamte czasy, linia komunikacyjna oznaczona cyfrą "0". Pasażerowie nazwali tę linię koło, która to nazwa utrzymuje się do dziś.

- Linia ta okazała się najbardziej krytykowaną.

"Z umieszczonych na przystankach rozkładów jazdy wynikało, że autobusy mają kursować co 12 minut, w rzeczywistości jednak przerwy te wynosiły nawet 30 minut, co było głównym powodem do narzekań pasażerów. Ponadto domagali się przedłużenia godzin jazdy miejskich autobusów argumentując, że praca w niektórych zakładach kończy się o godzinie 23.00 i pracownicy zmuszeni są wracać do domu piechotą, gdyż komunikacja miejska utrzymuje ruch autobusów na liniach tylko do godziny 22".

- Po roku 1957 narzekania pasażerów były wręcz masowe.

Nowiny Rzeszowskie - 18 czerwiec 1956 r.

"Główne zarzuty, oprócz punktualności kursowania autobusów, dotyczyły podróżowania w godzinach szczytów przewozowych i awaryjności autobusów występujących podczas przewożenia pasażerów. Oczekujący na przystankach pasażerowie na widok podjeżdżającego autobusu niemal deptali sobie po nogach, przepychali się obrywając sobie wzajemnie guziki i niejednokrotnie niszcząc wzajemnie odzież. Często klnąc i złorzecząc każdy, kto nie chciał spóźnić się do pracy, ile sił przeciskał się w kierunku jedynych drzwi wejściowych autobusu. Kto zaś był ogólnie słaby w tej walce wsiadał dopiero do drugiego lub trzeciego z rzędu pojazdu".

Podjeżdżające na przystanki autobusy zapełniały się po dach.

"Tak napiętą sytuację zaogniały jeszcze często prawdziwe, a czasami przypadkowe, bo inicjowane przez kierowców autobusów, awarie".

Nowiny Rzeszowskie - 16 listopad 1956 r.

"W rezultacie pasażerowie wysunęli propozycję do Prezydium MRN, aby w części zrezygnować z usług MPK i wykorzystać w tym celu komunikację prowadzoną przez PKS, ponieważ w ocenie pasażerów, szczególnie tych korzystających z linii dojazdowych, była ona lepiej zorganizowana, ponadto w godzinach pozaszczytowych ma niewykorzystany tabor i z powodzeniem mógłby on być wprowadzony jako zasilenie do obsługi linii 0".

Wśród pasażerów w tamtych czasach krążyła anegdota:

"Równoważąc koszt biletu z jakością podróżowania w autobusach MPK, za jazdę w tłoku na jednej nodze powinno płacić się tylko połowę biletu, czyli 50 groszy".

Na zdj. Antoni Szczepanik, kierowca taksówki MPK przed dworcem PKP

"Nowością w funkcjonowaniu przedsiębiorstwa było poszerzenie działalności przewozowej o wprowadzenie taksówek osobowych i bagażowych. Jeszcze w maju MPK otrzymało 15 auto Warszawa M-20".

Nowiny Rzeszowskie - 19 listopada 1956 r.

"Pasażerowie wielokrotnie wskazywali, że rzeszowskie autobusy nie są po prostu przygotowane technicznie do przewożenia tak ogromnej liczby osób. Usytuowane w pojazdach fotele oraz brak odpowiednio rozmieszczonych poręczy i uchwytów, przy całkowitym napełnieniu autobusu sprawiał, że podróżujące w nim osoby trzymały się na zakrętach, których to na rzeszowskich ulicach było sporo, innych osób lub lamp umocowanych w suficie. Ogólnie krążyło powiedzenie, że podczas jazdy trzeba trzymać się powietrza".

"Szereg skarg dotyczyło też czystości autobusów. Siedzenia jak i całe wnętrze, szczególnie autobusów wykorzystywanych do obsługi linii podmiejskich, były niejednokrotnie brudne i zakurzone.

"W związku z coraz to liczniejszymi postulatami i apelami pasażerów o ustabilizowanie sytuacji na przystankach i usprawnieniu sposobu wsiadania do podjeżdżających autobusów, dyrekcja MPK, z pomocą funkcjonariuszy Milicji Obywatelskiej, wprowadziła końcem kwietnia 1958 r. nowy sposób oczekiwania na wejście do pojazdu".

Dla zabezpieczenia sprawiedliwego porządku wprowadzono kolejkę przy wsiadaniu do autobusu.

Początkowo ustawiano pasażerów w kolejkę na dwóch ważnych przystankach linii "0", czyli na Dworcu PKP i na Osiedlu WSK.

K.Siewierski

"Ujednolicono także sposób oznakowania linii na autobusach wprowadzając, oprócz tablic kierunkowych informujących o jej przebiegu, obowiązkowo na wszystkich połączeniach tablice cyfrowe. Wcześniej niektóre autobusy linii podmiejskich nie były oznakowane przez kierowców dodatkowo tabliczką z numerem linii. Taka zmiana jednak zamiast pomóc, stała się początkowo tematem ogólnej krytyki".

Nowiny Rzeszowskie - 19 listopada 1956 r.

"Pomijając kłopoty związane z wejściem do wnętrza pojazdu, często dochodziło do kłótni i awantur. Najprostszym, sposobem na zaognienie sytuacji było podsunięcie konduktorowi w zatłoczonym autobusie banknotu stuzłotowego za bilet, zamiast przygotowanej wcześniej odliczonej kwoty".

Nowiny Rzeszowskie - 2 marzec 1961 r.

"Ponadto młodzież korzystająca z autobusów MPK niejednokrotnie starała się oszukiwać konduktorów przy uzyskaniu zniżkowych biletów za przejazd przy pomocy nieważnych lub sfałszowanych legitymacji szkolnych. Dyrekcja MPK mogła poszczycić się stosem takich fałszywek".

"Jakość świadczonych usług przez MPK była niejednokrotnie tematem artykułów prasowych, partyjnych zebrań i posiedzeń MRN. Zawsze winę za panujący nieład komunikacyjny zwalano na niedostateczną ilość autobusów, które po pierwsze nie były przystosowane do przewozu osób w komunikacji miejskiej, a po drugie było ich stanowczo za mało".

"Inne miasta otrzymywały regularnie typowo miejskie autobusy z importu. No cóż, taka była rzeczywistość. Rzeszów nie był traktowany przez ministerialne władze za strategiczną metropolię miejską, stąd też musieliśmy zadowolić się tym, co posiadamy".

Nowiny Rzeszowskie - 16 luty 1962 r.

"Około 20 marca 1961 r. wprowadzono nowy system skarg i zażaleń. Stosowane dotychczas Książki wniosków i zażaleń nie zdawały egzaminu, ponieważ podczas jazdy autobusem trudno było wpisać do nich swoje uwagi dotyczące zachowania się obsługi pojazdu".

- Książki zastąpiono specjalną kartą pocztową. Dostęp do nic mieli wszyscy pasażerowie, bo znajdowały się w każdym autobusie przy drzwiach wejściowych. Odbywało się to w ramach konkursu, który trwał do 20 kwietnia 1961 r.

Nowiny Rzeszowskie - 22 luty 1962 r.

Brano pod uwagę tylko te karty, które były podpisane imieniem i nazwiskiem oraz zawierały dokładny adres osoby zgłaszającej.

"Pasażerowie mogli podpowiadać, jakie mają wymagania wobec MPK, a dla autorów najcenniejszych uwag przewidziano nagrody. Były to roczne bezpłatne przejazdy na wszystkich liniach MPK".

- Po takim konkursie kara spotkała tych konduktorów, którzy okazali się być nieuprzejmi wobec pasażerów. Pięciu z nich zostało zwolnionych.

"W rzeczywistości była to akcja propagandowa mająca na celu za wszelką cenę uwidocznić starania dyrekcji o poprawę stanu komunikacji miejskiej w Rzeszowie".

Nowiny Rzeszowskie - 30 kwiecień 1962 r.

Po tak licznych skargach pasażerów i działaniach dyrekcji, grupa kierowców miejskich autobusów zwróciła się do prasy o zamieszczenie ich stanowiska. List opublikowany w Nowinach Rzeszowskich z dnia 21.06.1961 r. brzmiał następująco:

"O naszym przedsiębiorstwie, o obsłudze wozów piszecie niemało krytycznych uwag. Macie bez wątpienia sporo racji. Nie wszyscy przecież pracujemy na medal. (...) Wielu z nas już po kilka lat pracuje w MPK. Niestety dotychczas nie znaleźliśmy sposobu, jak w ciągu 26 minut przejechać terminowo linię koła. Przecież liczy ona sobie parę kilometrów. Jest 18 przystanków. Pasażerowie muszą wysiąść, wsiąść, konduktor ? wystawić bilety. Na spełnienie tych wszystkich czynności czas 26 min. jest stanowczo za krótki. (...) Za te wszystkie mankamenty my zbieramy sporo gorzkich słów od pasażerów. Nas najczęściej bierze pod obstrzał prasa, a potem jeszcze dyrekcja przedsiębiorstwa. Tu jednak potrafią nas tylko karać i zwalniać. To jedyne metody wychowawcze. Nie pamiętamy np. by u nas odbyło się kiedyś zebranie czy szkolenie na temat właściwej obsługi pasażerów, czy jak to się mówi kultury pracy. A przydałoby się bardzo. No cóż, grzeczności też trzeba się uczyć".

- Postanowiono przetestować w autobusach tzw. system samoobsługi pasażerskiej. Polegało to na tym, że pasażerowie wcześniej kupowali bilet w kiosku "Ruch" i po wejściu do autobusu kasowali go sami. Ta metoda usprawniłaby komunikację i obniżyłaby koszty poprzez wycofanie konduktorów z pojazdów.

Jednak jak czytamy w książce, prezydium MRN nie zaakceptowało tej propozycji.

Na przystankach tłok, a Sany które miały przewozić po 50 osób, zwykle zabierały ze sobą po 100.

"W połowie lutego 1962 r. na terenie zajezdni pracownicy MPK spotkali się z dziennikarzami "Nowin Rzeszowskich". Pokazali im warunki, w jakich przyszło im na co dzień pracować oraz podzielili się swoimi doświadczeniami zdobytymi podczas pracy z pasażerami. Konduktorzy wychwalali grzeczność i kulturę pasażerów z jednych osiedli oraz narzekali na podróżnych z innych miejsc. Dobrymi słowami opisywano mieszkańców Staroniwy opowiadając, że są grzeczni i zdyscyplinowani, natomiast o mieszkańcach dzielnicy Pobitno mówili zdecydowanie krytycznie. (...) Ponadto wskazywano, że od obsługi autobusu wymaga się kultury, a zapomina się, że także w drugą stronę obowiązują te same zasady. (...) Wspomniano także o aktach wandalizmu takich jak rozcinanie tapicerki siedzeń pasażerskich, czy też o dowcipnym zachowywaniu się na przystankach warunkowych (na żądanie), gdzie zamiast dania znaku do zatrzymania się autobusu poprzez podniesienie ręki, oczekujący pasażer podnosił nogę".

Nowiny Rzeszowskie - 30 października 1963 r.

"Przykrym przykładem potwierdzającym przeładowanie autobusów jest wyrok wydany końcem lutego 1965 r. przez Sąd Powiatowy w Rzeszowie w sprawie przeciwko konduktorce MPK. Otóż została ona skazana na karę 8 miesięcy więzienia w zawieszeniu wykonania kary na okres czterech lat za to, że nie dopilnowała zamknięcia tylnych drzwi autobusu po jego ruszeniu z przystanku, na skutek czego, przy panującym tłoku, trzy osoby jadące na stopniach wypadły na jezdnię i doznały obrażeń. Na nic zdały się tłumaczenia, że przy takim tłoku nie było nawet możliwości zamknąć drzwi, bo ludzie wisieli na stopniach jak winogrona".

Nowiny Rzeszowskie - 18 luty 1964 r.

Nowiny Rzeszowskie - 5 styczeń 1965 r.

Nowiny Rzeszowskie - 19 sierpień 1966 r.

Zapytany przeze mnie Marek Filip, prezes Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Rzeszowie o najczęstsze skargi pasażerów, stwierdził: "inny jest punkt widzenia kierowcy, a inny pasażera".

- Tak na szybko, mógłbym wymienić m.in. skargi na zamykające się drzwi przed nosem pasażerów, za co obwiniani są zwykle kierowcy. A przecież w nowych autobusach zamontowane są fotokomórki, które wykrywają wchodzących pasażerów. I to właśnie pasażerowie decydują o otwarciu i zamykaniu drzwi - mówi Filip. - Dla innych problemem jest tłok, który powoduje, że wszystkie miejsca siedzące są zajęte. Jednemu w autobusie zimno, drugiemu gorąco. Jeszcze innemu przeszkadza to, że nie może jednym autobusem pokonać interesującej go trasy, tylko musi się przesiadać - dodaje prezes. Według niego tych skarg nie jest jednak dużo, bo tylko kilkanaście miesięcznie.

Sami pasażerowie o komunikacji miejskiej mają nieco inne zdanie. Dokładnie rok temu na miejskiej platformie dobrepomysly.pl urzędnicy z Zarządu Transportu Miejskiego pytali mieszkańców o przystanek marzeń w Rzeszowie. Okazało się wówczas, że najwięcej głosów otrzymały niewygórowane propozycje. Były to m.in. czytelne i dobrze zabezpieczone przed zniszczeniem rozkłady jazdy, podświetlone i umieszczone nie nad głowami siedzących na ławkach osób, tak by dało się z nich korzystać bez konieczności stawania im na palcach, wreszcie kosze na śmieci, zegary i termometry elektroniczne. Przystanki powinny być też - zdaniem głosujących - bezpieczne, na niektórych pożądany byłby nawet monitoring, oświetlone oraz głębsze i lepiej zabudowane, by dawały schronienie przed deszczem i śniegiem. Kilka osób zwracało uwagę, że brakuje także dobrze widocznych nazw przystanków. Po lekturze książki Piotra Gila "Historia komunikacji miejskiej w Rzeszowie", odnosi się wrażenie, że niekiedy te skargi wciąż dotyczą tego samego, szczególnie gdy przeanalizuje się interwencje mieszkańców zgłaszane np. do "Wyborczej".

Ciąg dalszy historii MPK już wkrótce...